Saturday, August 6, 2011

අපේක්ෂාව

මග බලා සිටියමුත්
දකින තෙක් ඔ‍බේ රුව
මිරිඟුවක් පසු පසම
හඹා යන බව දනිමි

ආදරයේ මුතු වැස්ස
අනෝරාවක්ව ගොස්
දෙගොඩතලා ඉතිරීම
හීනයක් බව දැනිණි

මහනෙල් සුවඳ

යථාර්තය

හැමෝම
සතුටින් තියන්න
උන්ගේ කඳුළු බීපු
මං

මදය හූරාගෙන
විසි කරපු
මුරුංගා පොත්තක් වගේ
දැන්

වෑයම

සිඳී ගිය
තටු සඟළ
පියාඹන්ට
නොහැකිව

කඩියෙක්ට
ගොදුරක්ව
පණ අදින
මෙරුවෙක්

මන්නාරම් අසිරිය

සොඳුරු පෙම

සඳට මං පෙම් බැන්ඳට
හිරු තරහා වුනේ නැහැ
තරු එළියට ලොබ වුනත්
අයිති කර ගත්තේ නැහැ

රිදීවන් රේඛාව අහස් කුස සිම්ඹාට
මේඝ දූතයන් ඇවිත් ගෝරනාඩු කෙරුවාට
කළුවර දෙනෙත් හිමි නිශා කුමරී ළඟට
දිව ගිහින් හිමි සඳුනි ඔබේ රැස් දුන්නාට

සඳ එළිය රෑ පුරා විහිදුවා හතිලන්න
අඳුර ඇති හැම තැනම අලු කරවාලන්න
සොමි ගුණය උතුරුවා හදවත් සනසන්න
ඔබ උතුම් හිමිය මගේ සදා ළංවී සිටින

මන්නාරම් වෙරළ

පරාජය

මං උත්සාහයෙන්
සිතුවමක් ඇන්දාම
ඔයා ඒක බොඳ කළා

මං ආයාසයෙන්
කවියක් ලියද්දී
ඔයා ඒ පද විකෘති කළා

මං ආදරය කරන්න පටන් ගද්දි
ඔයා මට අවසාන තිත තිබ්බා

දැන් මට ඉතිරි බොඳ වෙච්ච
අතීත සේයාරුවක් විතරමයි

පෙම් - බෝ පත්

ඉඳහිට හමන
මන්ද මාරුතයෙන්
අපේ පෙම් පිටු
පෙරළී පෙරළී
මට ඔච්චම් කරයි

අ‍තොරක් නැතිව
සර සර ගාමින්
සැලෙන බෝ පත්
දිවියේ අරුත
පසක් කරයි

ථූපාරාමය

ආයාචනය

කාන්තිමත් සඳ මඩල
ඔබ ඔතැනම ඉන්න
කපනතුරු පමණක්
මම මේ පුහුල

සඟවා ගන්න
උඹේ ඔය සඳ කිරණ
කැපූ පසු පුහුල
කැමති නම් ආපසු එන්න
මා පුහුල් හොරා වග
කාටවත් නොකියන්න

බැල්ම

හද අරක් ගත්
බහිරවයෙක්
යන්නෙම නැති හැඩයි
පිදේනි දෙන තෙක්ම

අනේ බහිරවය
උඹ දැන් නටබුන්ය
හැර දමා යන්න
රකින්නට නම්
නිධානයක් නැත

අවසරයි

නිල් ගගන සුදු සේලේ
මත වෙළී පාවෙන්න
බැඳි පෙම් හුය ලිහා
නොතැවෙන්න මේ දුකින්

ඔබ ගන්න ඔබේ සිහින
මට දෙන්න අතීතය
පාට තැවරූ දේදුන්න
මට අයිති නැතිද දැන්

නෙතට ඉණු කඳුළු ගඟ
ආපසු හරවා ගන්න
අවසරයි අවසරයි ඔබට
මිදී යන්නට මගෙන්

හැඟුම්

හිරු ගියත් අවරටම
සඳ නැගෙයි එළිය දී

නුඹ ගියත් දුර ඈත
ඔබේ සිහින මටම දී

සිතුම්

එළිය ඇති
හැම මොහොතකම
අඳුරේ
ගුලි වෙන්න
හීන දකින
අතීතය

සුසුමක්

හැරී බැලි මුත්
යළි යළිත්
වෙරළේ තැබු
බර අඩි මගේ
ගසා ගෙන ගොස්
යෝධ රැළවිත්
සලකුණක්වත්
ඉතිරි නොකොටම

අතීතය

සීතල ඇවිත්
අනිනවා
සැරෙන් සැරේ
අතීත සිතුවිල්ලට
හිරි වැටෙන්න
මුළු හිතම

දිනිතිය

රාත්‍රිය
සඳරැස් සේලයෙන් සැරසී
පිනිබර වන මල් සුවඳ
ගත තවරා
තාරකා මාලා
ගෙල පළදා
සුරඟනකගේ වෙසින්
මා සිත් වෙළාගත්
රුවැත්තිය ඇයයි

අසම්මත පෙම

අමාවක රැය
සඳ නිදන කල
උයන්පල්ලා
හාද කොට ගෙන
අසම්මත මල්
නෙළා ගන්නට
වැටත් බිඳගෙන
වෙර යොදා ගෙන
ගියේ මන් දැයි
කියන් මට සකි

මිලින හද විල

නුඹ ගෙනා වසන්තය
හදවත් විලෙහි සරුවට
පිපුණා සෙනෙහස් මල්
දෝර ගලමින් ආදරය

හදෙහි තෙතමනයක් නැති වග
දැන ගත්තා මං සැනින්
හද විලෙහි පිපි ආදර මල්
තලා පොඩිකර පලා ගිය විට

ආදර හැඟීම...........


ඔයා විසි කරප
කදුළු කැටේට 
මගේ ඔළුව
හත් කඩකට පැලුණා